Wiele można powiedzieć o dziejach kultury polskiej, ale nie to, że były bezalkoholowe. Gałczyńskiemu zdarzyło się pić przez dwie doby na cmentarzu, Leśmian słynął z wyjątkowo twardej głowy, Szymanowskiemu nawet do sanatorium przemycano wódkę, a jabłecznik Berezowskiej upijał na długo. Czytajmy na trzeźwo, by nie uronić ani kropli tej fascynującej opowieści.

Wiele można powiedzieć o dziejach kultury polskiej, ale nie to, że były bezalkoholowe. Gałczyńskiemu zdarzyło się pić przez dwie doby na cmentarzu, Leśmian słynął z wyjątkowo twardej głowy, Szymanowskiemu nawet do sanatorium przemycano wódkę, a jabłecznik Berezowskiej upijał na długo. Czytajmy na trzeźwo, by nie uronić ani kropli tej fascynującej opowieści.

O alkoholu w dziejach polskiej kultury można pisać bez końca. Wódka oraz inne trunki zawsze były obecne w życiu artystów i tak już chyba zostanie. Zapewne nie bez powodu związki rodzinne artystów z reguły należały do wyjątkowo skomplikowanych, a życie pod jednym dachem z geniuszem nigdy nie było łatwe. Inna sprawa, że pikantne historie z życia prywatnego zawsze pobudzały ciekawość, stając się tematem licznych plotek w biurach i kawiarniach. Do niedawna nie było przecież tabloidów.

Poszedł "spać trzeźwo, a wstanie pijany". Jan Kochanowski
Król życia na wielu fortepianach. Artur Rubinstein
Alkoholowe (i nie tylko) demony Stanisława Przybyszewskiego
Wóda leje się strumieniem. Strumieniem zwanym Skamander
Konstanty Ildefons Gałczyński. Dekadencja na wesoło.
Wielka improwizacja w barze dla woźniców. Stefan Jaracz
W tłumie alkoholików za życia i na upiornym pogrzebie. Ireneusz Iredyński.
Wódka, kobiety i poezja. (W dowolnej kolejności). Stanisław Grochowiak